Archiwa tagu: deratyzacja warszawa


Darniówka (Microtus subterraneus)

Gryzoń z rodziny nornikowatych, przypominająca nornika zwyczajnego, jednak jest od niego nieco mniejsza. Charakteryzuje się ciemnoszarym ubarwieniem z lekko brunatnym odcieniem. Możemy spotkać się również z darniówką o czarnym ubarwieniu. Podbrzusze niebieskoszare, ogon biały od spodu a na wierzchu szary. Osiąga długość 80- 95 mm i wagę do 25 g.

Czytaj dalej


Karczownik ziemnowodny (Arvicola amphibius)

Jest gatunkiem gryzonia z podrodziny nornikowatych w rodzinie chomikowatych. Najchętniej zamieszkuje brzegi wód, zakłada nory w wilgotnej glebie, w miejscach nieuprawianych, ale też w ogrodach i sadach wyrządzając szkody w drzewostanie. Karczownik ma szeroką i grubą głowę z tępo zakończonym pyskiem, małe uszy ukryte w sierści, grzbiet szaro- lub ciemnobrunatny, a brzuch szary. Bywają też osobniki czarne. Długość głowy i tułowia 16-22 cm, ogona 10-15 cm. Masa ciała 70-180 g. Ogon jest w przekroju okrągły.

Czytaj dalej


Mysz domowa (Mus musculus)

Ma ciało smukłe, głowę stosunkowo szeroką o zaostrzonym pysku. Zęby przednie (siekacze) mają na wewnętrznej stronie schodkowate wcięcia, charakterystyczne dla tego gatunku. Uszy przygięte do przodu zwykle sięgają oczu. Stopy są krótkie i szerokie. Okrywa włosowa na grzbiecie ma barwę szarą lub żółtawo szarą, na brzuchu kremową lub biało popielatą. Długość głowy i tułowia dochodzi do 11 cm, ogona do 10 cm. Dorosły osobnik waży od 10 do 21 g.

Czytaj dalej


Mysz polna (Apodemus agrarius)

Czasem do magazynów zbożowych może przejść na zimę mysz polna, która w okresie letnim zamieszkuje ogrody warzywne, sady, łąki, pola, brzegi lasów i zarośli. Mysz polna ma charakterystyczne ubarwienie, po którym łatwo ją odróżnić od myszy domowej. Grzbiet jej ciała i boki są szaro- lub żółtawo-rude z ciemną pręgą włosów przechodzącą wzdłuż całego grzbietu, spód ciała biały, wyraźnie odgraniczony od boków. Długość głowy i tułowia wynosi 10-12 cm, a ogona – 7-9 cm.

Czytaj dalej


Mysz zaroślowa (Apodemus sylvatius)

Do zabudowań, stodół i magazynów może też zaglądać zimą, chociaż rzadko, mysz zaroślowa, która w okresie wegetacji przebywa w lasach, parkach i sadach. Nie różni się wielkością od myszy domowej, ale jest inaczej ubarwiona. Okrywa włosowa na grzbiecie i bokach ciała ma zabarwienie żółtawobrunatne, na spodzie ciała białawe. Na piersiach występuje kremowa podłużna plama. Gdy uszy zostaną przygięte do przodu, wówczas sięgają brzegu oczu. Stopy ma długie i wąskie, z wierzchu białe. Długość głowy i tułowia wynosi 8-10 cm, a ogona 7-9 cm.

Czytaj dalej


Nornica ruda (Myodes glareolus)

Gatunek gryzonia z rodziny nornikowatych. Jeden z drobniejszych gryzoni nornikowatych występujących w Polsce.Średniej wielkości, o wydłużonym ciele i średnim, słabo owłosionym ogonie, pokrytym pierścieniowatymi łuskami. Długość tułowia ok 10-11 cm, ogona do 5 cm, ciężar ciała ok. 30 g. Oczy duże, pyszczek lekko zaostrzony z wąsami, uszy duże szerokie wyraźnie wystają z sierści, zaokrąglone, cienkie przygięte do przodu i sięgają oczu. Nozdrza różowawe, nieowłosione.

Czytaj dalej


Nornik bury (polnik bury) (Microtus agrestis)

Jeden z niewielkich gryzoni nornikowatych występujących w Polsce. Zwierzę średniej wielkości, o wydłużonym ciele i krótkim, słabo owłosionym ogonie, pokrytym pierścieniowatymi łuskami. Długość tułowia do 13 cm, ogona do 5 cm. Oczy duże, pysk lekko zaostrzony z wąsami, uszy niewielkie szerokie, zaokrąglone, cienkie. Nozdrza różowawe, nieowłosione. Charakteryzuje się szarobrunatnym ubarwieniem sierści futerka grzbietowej strony ciała. Brzuszna strona ciała jest szara. Siekacze mają kształt dłutowaty, ciągle rosną, a ostrość zachowują dzięki temu, że szkliwo znajduje się jedynie na przedniej ich powierzchni. Zęby trzonowe o niskich koronach, z trzema rzędami guzków. Buduje system nor tuż pod powierzchnią ziemi lub w gęstym runie, w których gromadzi zapasy pożywienia i żyje. Nie zapadają w sen zimowy. Żyje pojedynczo, w grupach rodzinnych lub koloniach.

Czytaj dalej


Nornik zwyczajny (polnik) (Microtus arvalis)

Długość ciała wynosi 8 -10 cm, długość ogona 3 -4,5 cm, masa ciała waha się w granicach 15 -40 g (niekiedy do 50 g). Ciało polnika jest krępe, walcowate, o stosunkowo krótkim ogonie i krótkich nóżkach. Uszy dobrze widoczne. Miękka i krótka sierść na grzbiecie ma barwę szarą lub żółtawoszarą, na stronie brzusznej srebrzystoszarą lub żółtawo-popielatą. Młode zwierzęta są ciemniejsze od dorosłych.

Czytaj dalej


Szczur śniady (Rattus rattus)

Przebywa wyłącznie w pobliżu siedzib ludzkich, gdzie zasiedla strychy, magazyny zbożowe, poddasza, hale targowe i różnego rodzaju zabudowania gospodarcze. Charakterystyczne, że w odróżnieniu od szczura wędrownego zajmuje zwykle wyższe kondygnacje budynków. Potrafi wspinać się po murach, można go spotkać w miejscach wydawałoby się mało prawdopodobnych. Często występuje w magazynach portowych. W czasach żaglowców to właśnie szczur śniady był częstym, choć niechcianym towarzyszem żeglarzy.

Czytaj dalej


Szczur wędrowny (Rattus norvegikus)

Jako gatunek synantropijny rozprzestrzenił się na całym świecie. W wielu miastach populacja tych gryzoni może przewyższać liczbę mieszkańców danego miasta. Najchętniej zamieszkuje piwnice, kanalizację, wysypiska śmieci, magazyny i składy. Chętnie przebywa w okolicy wody, dobrze pływa. Jest wszystkożerny, z dużym udziałem pokarmu zwierzęcego. Aktywny całą dobę, najbardziej w nocy.

Czytaj dalej