Gatunek gryzonia z rodziny nornikowatych. Jeden z drobniejszych gryzoni nornikowatych występujących w Polsce.Średniej wielkości, o wydłużonym ciele i średnim, słabo owłosionym ogonie, pokrytym pierścieniowatymi łuskami. Długość tułowia ok 10-11 cm, ogona do 5 cm, ciężar ciała ok. 30 g. Oczy duże, pyszczek lekko zaostrzony z wąsami, uszy duże szerokie wyraźnie wystają z sierści, zaokrąglone, cienkie przygięte do przodu i sięgają oczu. Nozdrza różowawe, nieowłosione.
Charakteryzuje się ubarwieniem sierści na grzbiecie jest szaro-rudym, żółtawo-rudym lub czerwonawo-rdzawym. Boki i brzuszna strona ciała białawo szary, a ogon dwubarwny z wierzchu ciemny, spodem jasny. Jasne są też stopy. Siekacze mają kształt dłutowaty, ciągle rosną, a ostrość zachowują dzięki temu, że szkliwo znajduje się jedynie na przedniej ich powierzchni, zęby trzonowe o niskich koronach, z trzema rzędami guzków. Wielkość miotu nornicy rudej jest ściśle związany z okresem największej dostępności pożywienia. Ciąża trwa około 21 dni. Samica rodzi 3–4 razy w roku 3–5 (do 7) młodych. Młode przychodzą na świat ślepe i nieowłosione. Szybko rosną i po 12–14 dniach otwierają oczy, po około 25 dniach życia przestają się odżywiać mlekiem matki i opuszczają gniazdo. Młode uzyskują pełną dojrzałość płciową w wieku 8–9 tygodni. Nornica ruda w ciągu jednego roku może wyprowadzić 4 mioty, co daje średnio 20 potomstwa rocznie.
Buduje system korytarzy tuż pod powierzchnią ziemi lub w gęstym runie Nory nornicy rudej znajdują się w wierzchniej warstwie ziemi i są skomplikowaną siecią korytarzy z wieloma wylotami. Jej rewir wynosi około 1600 m2. Zamieszkuje prawie wszystkie typy lasów oraz śródpolne i nadwodne zarośla, parki, ogrody i działki. Najchętniej wybiera wilgotne, porośnięte krzewami biotopy. Przebywa w bezpośredniej bliskości kopców, pod olchami oraz leżących pni drzew. W miejscach odsłoniętych przebywa rzadziej. W górach występuje w piętrze regli i kosówki. Prowadzi zmierzchowo – nocny tryb życia, ale wychodzi również za dnia w poszukiwaniu pokarmu. Należy do gatunku osiadłego, podziemne korytarze z kryjówkami wykonuje w bezpośredniej bliskości pożywienia i kopców, zwykle pod drzewami oraz leżącymi pniami drzew (możliwość bezpiecznego i szybkiego schronienia się w razie niebezpieczeństwa). Jest ssakiem płochliwym. Nornica potrzebuje około 25 g świeżej paszy zielonej lub 5 g paszy treściwej dziennie, to jest około 15 kcal/dobę. Przeciętnie zwierzę może przeżyć bez pokarmu około pięciu dni. Doskonale skacze i dobrze wspina się po gałązkach drzewek owocowych, z których ogryza korę. Jak większość nornikowatych żywi się pokarmem mieszanym – wiosną i latem są to liście, zioła, owady, larwy, nasiona, pąki drzew, kora, porosty, a czasem pokarm zwierzęcy. Jesienią i zimą żywi się owocami, nasionami, nadziemnymi częściami roślin zielonych, a także kłączami oraz bezkręgowcami. Przy niedoborze pożywienia żeruje na młodych drzewkach i krzewach przez co jest nieproszonym gościem w ogrodzie, gdyż pozostawia po sobie ogryzione gałązki drzew i krzewów liściastych a w szczególności narażone są róże. Chętnie też wyjadają rośliny cebulowe.